 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
>> Cabaretteksten (uit de periode dat ik zelf op de planken stond) >> Klimop onder de groenen |
| Het grote genoegen van Bruno De Lille
Twee jaar geleden haalde Agalev-Brussel-Stad zijn eerste gemeenteraadszetel binnen. Lijsttrekker Bruno De Lille kreeg een plaatsje in het pluche van de raadszaal. Meer nog, de voormalige presentator van Radio 2 werd meteen schepen van Vlaamse aangelegenheden, Gelijke Kansen en Internationale Solidariteit. Maar waar schept deze blonde jongen een groot genoegen in? We vragen het hem. Beleefd. Astrid Wittebolle Je hebt een diploma van Meester in de Dramatische Kunsten op zak. Komt dat nog van pas? 'Zeker, er heeft me ooit iemand verteld dat je als politicus niet alleen gelijk moet hebben maar dat je ook gelijk moet krijgen en dan helpt het als je durft te spreken voor een publiek. Ik vind het jammer dat ik nu te weinig tijd heb om nog op te treden of te presenteren, maar ik leer ik de Nederlandstalige cultuur in onze hoofdstad nu als toeschouwer kennen en dat is ook heel boeiend. En op een gemeenteraad zie je toch ook veel theater.' Als kind van je tijd, heb je een eigen website (www.brunodelille.net). Daar lezen we dat buiten je liefde voor het stripverhaal, muurklimmen vooropstaat in je lijst van favoriete doe-dingen. Hoe ben je tegen die muur aangelopen? 'Eigenlijk stamt mijn interesse voor indoorklimmen al uit de tijd dat ik nog met Gitte Van Hoyweghen aan het Conservatorium in Antwerpen zat. Zij was een fervente klimster, maar om de een of andere reden kwam ik er destijds niet toe ook letterlijk de muur eens op te gaan. Het was uiteindelijk de broer van mijn vriend die me zo'n anderhalf jaar geleden in de sport inwijdde. De jongen imponeerde me door spontaan en op geheel eigen wijze te bengelen aan een gordijnkast. Van overredingskracht gesproken.' Van op een afstand lijkt het alsof er veel vallen en opstaan mee gemoeid is. Zoek je het gevaar op? 'Je eerste keren zijn natuurlijk een 'harde' leerschool, gewoon wat hangen in je harnas is op dat moment niet eens vanzelfsprekend. De wetten van de zwaartekracht leer je door scha en schande. Maar gevaarlijk zou ik het niet noemen. Wat je niet uit het oog mag verliezen, is dat je in feite altijd met z'n tweeën klimt. Dat alles gebaseerd is op onderling vertrouwen. Terwijl jij probeert van greep naar greep te evolueren, is het de taak van je klimpartner het veiligheidstouw strak gespannen te houden.' Hoe zit het eigenlijk met de gezonde buitenlucht. Ben je iemand die ook graag de grillige rotsen trotseert, of is dat niet te vergelijken? 'Buiten, in de natuur, spreek je over een heel ander soort klimmen. Je moet in het gebergte met veel meer onbekende factoren rekening houden. Het weer, om er maar één te noemen. Wat mij zo aantrekt aan de klimsport in zaal is precies de 'instant' sportieve bevrediging: niks geen hopen materiaal meesleuren of snobistische uniformpjes aantrekken, ik ga - letterlijk - de hoek om, ik zwaai de deur van de klimzaal open en ik sta klaar voor de muur. Ik probeer minstens een keer per week de hoogte in te gaan. Ik zie het vooral als een weldoend gevecht tegen mezelf. Trouwens, als het al eens tegenzit, bevrijdt deze sport me van mijn frustraties. Ik kan er al mijn boosheid kwijt en dan kan ik er weer een weekje tegen.' Februari 2003 |
