 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
>> Cabaretteksten (uit de periode dat ik zelf op de planken stond) >> Een bedenkelijk kerstcadeau voor de Bottelarij / KVS |
| We lezen in de krant dat de subsidiëring van de Bottelarij/KVS in Brussel
opnieuw onder hevige druk staat en we kunnen er eerlijk gezegd niet goed
meer mee lachen. Een korte toelichting. 'Met voorzitter raad van bestuur heeft Brusselse stadstheater een paard van Troje in huis' Het decreet voor de podiumkunsten bepaalt dat de drie grote stadsgezelschappen (de Bottelarij/KVS in Brussel, het Publiekstheater in Gent en het Toneelhuis in Antwerpen) gesubsidieerd worden door de Vlaamse Gemeenschap en door de provincie en de stad waarin ze gehuisvest zijn. Het bedrag dat de Vlaamse Gemeenschap ophoest, geldt als norm voor de berekening: de stad moet een aanvullende subsidie betalen die drie kwart bedraagt van de subsidie van de Vlaamse Gemeenschap, de provincie (in Brussel: de Vlaamse Gemeenschapscommissie) mag zich beperkten tot één kwart. Als de Vlaamse Gemeenschap een subsidie van 60 miljoen betaalt, moet de stad daar dus nog 45 miljoen bovenop leggen, de provincie/VGC 15 miljoen. Klinkt misschien wat royaal in de oren, maar als je de omvang van de opdracht in overweging neemt - inclusief het beheer en de exploitatie van héél dure gebouwen - en als je de vergelijking maakt met het buitenland, zijn dat zeer bescheiden bedragen. Voor Bruno De Lille, schepen van Vlaamse Aangelegenheden van de stad Brussel, is die bijdrage van de stad nog veel te hoog. Hij pleit voor een eenzijdige verlaging - tegen alle decretale bepalingen in - en voor een responsabilisering van de negentien randgemeenten, waarvoor op dit moment geen enkele decretale grond bestaat. Merkwaardig genoeg is die mijnheer De Lille ook voorzitter van de raad van bestuur van de Bottelarij/KVS, waardoor hij dus in zijn functie van schepen harakiri pleegt op een instelling die hij in zijn hoedanigheid van voorzitter eigenlijk ten volle behoort te verdedigen. Het is dat Jan Goossens en Danny Opdebeeck, artistiek en zakelijk leider van de Bottelarij/KVS, brave mensen zijn, maar vanuit Antwerpen en Gent schreeuwen wij in hun plaats dat dit echt niet kan. Waar de KVS een paar jaar geleden vanuit Brussel naar Molenbeek moest uitwijken, daar unaniem waardering en appreciatie oogst voor het boeiende artistieke parcours dat wordt afgelegd, én zich opmaakt om - drijvend op die artistieke relance - de taak als stadstheater in de vernieuwde schouwburg in de Lakensestraat vol op te nemen, duwt de voorzitter van hun eigen raad van bestuur hen het mes in de rug. Op het moment dat de drie stadstheaters hun eigen parcours zoeken, en twee van de drie met hangen en wurgen het financiële puin van hun voorgangers ruimen, blijkt het Brusselse stadstheater in zijn eigen voorzitter het paard van Troje in huis te hebben. Jago revisited. Medea die haar eigen kinderen molt. Macbeth die zijn eigen familie uitmoordt, en zo kunnen we er nog wel een paar bedenken. Laten we een paar zaken duidelijk stellen. Als politici het niet eens zijn met de decretale bepalingen die zijn goedgekeurd in het Vlaams Parlement, moeten zij actie ondernemen om die decreten te laten wijzigen. Ze hebben er de kanalen voor en het is een legitieme, democratische werkwijze. In afwachting daarvan zijn de bestaande decreten onverkort van toepassing en moeten de verkozen vertegenwoordigers van het volk er niet proberen onderuit te muizen met trucs van luie Sjarel. De Brusselse randgemeenten uit het niets financiële verantwoordelijkheid toeschuiven voor de KVS is zo'n truc. Iedereen moet zijn eigen rekening maken en we begrijpen zeer goed dat de schepen financieel wat meer armslag zoekt binnen zijn krappe Brusselse budgetten, maar is het een goed idee om de KVS daarvoor te laten opdraaien? Uitgerekend op een moment dat de stadstheaters hun centrale rol steeds beter opnemen, steeds aantrekkelijker worden voor veel jonge, getalenteerde theatermakers en onmiskenbaar een nieuw publiek aantrekken, is het wellicht niet verstandig om precies de grote huizen te viseren. Medio 2004 wordt de subsidie van de hele sector van de podiumkunsten herzien en zullen knopen moeten worden doorgehakt. Het is niet erg verstandig van schepen De Lille om in de aanloop naar die discussie een van zijn belangrijkste instellingen al vooraf te verzwakken. Vanuit deontologisch opzicht is het onbegrijpelijk dat Bruno De Lille vasthoudt aan zijn mandaat als voorzitter van een instelling die hij in zijn hoedanigheid van schepen openlijk viseert. Op zijn minst zou hij de fair play moeten hebben om zijn ontslag aan te bieden. Het voorzitterschap van de Bottelarij/KVS komt toe aan een man of een vrouw die het belang van de instelling en de grote verdiensten van de nieuwe leiding juist kan inschatten, en die de vrijheid en de bereidheid heeft om er rücksichtslos voor te strijden. De directies en het personeel van culturele instellingen hebben namelijk recht op dit soort beheerders. Geachte heer Bruno De Lille. Wij van het Toneelhuis en het Publiekstheater hebben verder niets met u vandoen. We kunnen u enkel dit als advies meegeven: neem ontslag uit de raad van bestuur van de Bottelarij/KVS, ga voluit voor uw rol van schepen, vul die op een verstandige manier in en geef onze collega's tenminste de kans om hun instelling en hun beleid op de best mogelijke manier te verdedigen. U zou overigens als Brusselaar, als beleidsman, en hopelijk ook als cultuurliefhebber best een beetje trotser op hen mogen zijn. (Stefaan De Ruyck is zakelijk leider van het Toneelhuis en Dirk De Corte is algemeen directeur van het Publiekstheater.) 17-12-2002 |
