|
Stad Brussel schenkt voertuigen aan Afrikaanse vzw's
Veerle De Wolf - Brussel
Oude en afgeschreven bussen, vracht- en personenwagens van de Stad Brussel krijgen een nieuw leven in Afrika. “Gedaan met stenen op ons hoofd te dragen,” zegt Pauline De Keyzer van de vzw Telama ye Sala. Dankzij het initiatief rijdt er nu een mobiele bibliotheek in Benin, en een auto zal materiaal vervoeren naar een jeugdcentrum in Kongo.
Drie jaar geleden kwam een medewerker op het idee om afgeschreven stadsvoertuigen aan ontwikkelingslanden te schenken. Dat initiatief hebben mijn collega's van het college en ik met open armen ontvangen,” zegt Jean-Baptiste De Crée (PS), als schepen verantwoordelijk voor het Brusselse wagenpark. Samen met Afrikaanse vzw's uit Brussel en met Bruno De Lille, de Brusselse schepen van Internationale Solidariteit, coördineert hij het project.
Bibliobus
De vzw Ascofi werkte al enkele keren samen met de Stad Brussel. Victorin Sambieni werkt mee aan de vele projecten van de vzw. Een ervan is een communicatiecentrum waar de jongeren van Benin, in zuidelijk Afrika, les kunnen volgen en waar ze computers en een bibliotheek ter beschikking hebben. Op de lange termijn wil de vzw ook kunstopleidingen aanbieden. Al het materiaal komt van schenkingen. Brussel leverde computers en voertuigen, de Franse Gemeenschap stoelen.
Veel inwoners van Benin zijn ongeletterd. Ascofi wou het belang van kunnen lezen en schrijven in de kijker zetten. “Mensen uit de dorpen kunnen onmogelijk naar de bibliotheek gaan, dus komen de boeken naar hen toe. We hebben een bus van de Stad omgetoverd tot een mobiele bibliotheek. Daarmee trekken we van dorp naar dorp,” legt Sambieni uit.
Ascofi en de Stad Brussel stuurden nog vier andere voertuigen naar Benin. Twee bestelwagens doen dienst op een gemeenschapsboerderij, en de plaatselijke leden van Ascofi zijn gelukkig met twee personeelswagens. Al die voertuigen maken het de vzw financieel minder zwaar. Het vervoer naar Afrika wordt soms verzorgd door het Belgische leger, maar meestal zitten hun vliegtuigen en boten vol met eigen materiaal. Dan moet Ascofi zelf voor vervoer zorgen via de haven van Antwerpen, en dat kost veel geld.
Sta op en werk
Pauline De Keyzer-Mputubwele wacht vol ongeduld op haar auto die ze binnenkort van de Stad Brussel zal krijgen. Ze is de ondervoorzitter van de vzw Telama ye Sala, wat ‘sta op en werk' betekent in het Kingogo, een van de vier landstalen van de Democratische Republiek Kongo. Samen met haar Brugse man en zeven andere leden zet ze activiteiten op touw voor de ontwikkeling van haar geboortestad Bandundu, de hoofdstad van de gelijknamige provincie in het zuidwesten van Kongo.
Samen met het plaatselijke steunpunt in Bandundu is Telama ye Sala begonnen met de bouw van een jeugdcentrum waar ze meisjes en jongens willen opvangen die schoolmoe zijn of die geen opleiding kunnen betalen. “In dit centrum krijgen de meisjes dan kook- en naailessen, en de jongens een opleiding tot metselaar, landbouwer, houtbewerker of uitbater van visvijvers. We kiezen bewust voor beroepsopleidingen omdat die meer kans bieden op een baan. De opleidingen staan nu in de kinderschoenen, de oudere mannen en vrouwen van de stad geven hun vakmanschap door aan de jeugd,” zegt De Keyzer.
Goud waard
“Onlangs gaf Brussel ons 1.800 euro. Het geld sturen we via een agentschap naar Kinshasa, waar de plaatselijke voorzitter materiaal koopt om verder te kunnen werken aan het jeugdcentrum,” zegt De Keyzer. Maar de bouw gaat heel traag. “Kinderen moeten karren trekken en stenen op hun hoofd dragen, soms wel vijftien kilometer lang. Daarom hebben we een auto gevraagd aan schepen De Crée en schepen De Lille. Onze auto moet eerst technisch gekeurd worden en dan moeten we wachten op de toestemming van het college,” legt ze uit. Het doet haar pijn te weten dat ze in België zo makkelijk auto's ‘weggooien'. “De wagens die jullie veel te snel afschrijven, zijn in Afrika goud waard. Wij knappen ze op en maken er nog jaren gebruik van.”
Zelf heeft De Keyzer een goede opleiding gekregen. Ze studeerde voor leerkracht in Namen en is enkele jaren directrice geweest van een schooltje in Bandundu, waar ze ook haar man heeft leren kennen. “Ik mag van geluk spreken dat ik tijdens de Belgische kolonisatie heb gestudeerd. De missionarissen brachten schriften, boeken en potloden voor ons mee. Toen Mobutu aan de macht kwam, veranderde dat. Nu zijn er amper scholen, en die zijn dan voor de rijkere kinderen. Veel intellectuelen zijn het land uit gevlucht, omdat hun het zwijgen werd opgelegd. Maar wie moet dan les geven aan onze kinderen?”
De Keyzer vindt haar roots heel belangrijk en wil de families in haar geboortestreek blijven helpen. “Telama ye Sala moet blijven bestaan, want we hebben in België eindelijk de mogelijkheid om iets te doen voor onze mensen,” besluit ze. Een afgeschreven voertuig wegschenken lijkt misschien een druppel op een hete plaat, maar alle beetjes helpen. Schepen De Crée is alleszins tevreden met het initiatief. “In de toekomst wil ik meer van deze projecten zien. Alle partijen worden er gelukkiger van.”
Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met de studenten van het derde jaar Journalistiek van de Erasmushogeschool Brussel
17-02-2005
Bron: Brussel Deze Week
|
