 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
>> Cabaretteksten (uit de periode dat ik zelf op de planken stond) >> Bruno De Lille, Schepen voor Gelijke Kansen vertelt … |
|
Zaterdag 7/5 kleuren de straten van de stad opnieuw roze. Het wordt een heel uitbundig feest dit jaar, want de Belgian Lesbian & Gay Pride trekt er voor de tiende keer op uit. De optocht, die in den beginne naar de achterafstraatjes van Brussel werd verbannen, mag sinds het burgemeesterschap van Freddy Thielemans in al haar glorie door de centrale lanen van de stad rollen. Dat komt mede door het enthousiasme en de persoonlijke betrokkenheid van zijn schepen voor Gelijke Kansen en Vlaamse Aangelegenheden: Bruno De Lille. (MD) Bruno De Lille is met zijn 31 jaar het jongste en tevens enige Nederlandstalige lid van het Brusselse stadsbestuur. Als lijsttrekker van Groen! (toen nog Agalev) werd hij na de verkiezingen van eind 2000 schepen. Heb jij, als homoseksuele schepen in zijn college, de homovriendelijkheid van de burgemeester aangemoedigd? Bruno De Lille : “ Ik zit er zeker voor iets tussen , maar Thielemans heeft sowieso een open geest. Ik was zeker niet de enige homo die hij tegenkwam. Soms worden er op het stadhuis wel eens grapjes over gemaakt, maar ik heb in het schepenencollege nooit moet vechten omdat ik homo ben, of zo. Sommige gemeenteraadsleden durven zich wel eens afvragen waarom ik er zo voor uitkom. Maar door het feit dat ik er gewoon over doe – ik loop er nu ook niet mee te koop – hoop ik dat een aantal mensen een klik maken in hun hoofd. Sommige bedienden op de stadsadministratie zijn er sindsdien voor uitgekomen. ‘Als het bij ons aan de top voorkomt, mag ik het ook wel zeggen,' is hun redenering. Van andere schepenen weet je dat ze getrouwd zijn met een vrouw. Van mij mogen ze weten dat ik met mijn vriend samenwoon. En voor de rest heeft niemand daar zaken mee.” Tijdens je jaarlijkse podiumspeech na afloop van de Gay Pride, krijg je soms een krop in de keel. Het evenement betekent ook persoonlijk heel veel voor je? “ Absoluut, omdat ik het meer dan nodig vind. En ik vind het zeer leuk dat ik vanuit mijn bevoegdheid actief kan meewerken aan het succes van de Gay Pride. Als je dan op zo'n podium staat voor 15.000 holebi's die allemaal voor dezelfde zaak ijveren, spelen de emoties vanzelf een beetje op. Ik spreek nu voor mezelf, maar telkens ik in Brussel de hand van mijn vriend vastpak, denk ik: ‘is dit wel veilig, ga ik geen klop krijgen?' Zolang holebi's niet ongestoord hand in hand met hun partner over straat kunnen lopen, moet er een Gay Pride zijn. Daarom ben ik erg blij dat er de laatste jaren enorm veel volk op afkomt. Ik ben zelf afkomstig uit een West-Vlaams provinciedorp en kan je verzekeren dat wat in de hoofdstad kan en als gewoon wordt ervaren, ginder helemaal niet vanzelfsprekend is. Ik vind het ook leuk om te zien hoe de dingen over de jaren veranderen. Nu zie je hopen politici meestappen, en daar kun je ze achteraf, als het verkiezingen zijn of als er een stemming over adoptierecht is, op pakken. Ze hebben tenslotte achter ons eisenplatform gelopen. Ik zou ook zelf graag trouwen en kindjes krijgen, dus ik vind dat belangrijk.” Politieke optocht of janettenstoet? Dit is een jubileumjaar voor de jaarlijkse optocht voor gelijke rechten voor en de aanvaarding van holebi's, maar wat valt er anno 2005 nog te eisen? “Veel mensen vinden het idee van een gelijke rechtenmanifestatie wat achterhaald, en we hebben met de openstelling van het huwelijk voor holebi's en de antidiscriminatiewet effectief al veel bereikt in ons land. Maar ik vind dat de BLGP absoluut nodig blijft. Er is nog steeds geen adoptieregeling voor holebi's, en je moet ervoor ijveren dat je wat je verworven hebt, kunt blijven behouden. Kijk maar naar Nederland. Daar krijg je plots een conservatiever bestuur met een Balkenende die zegt dat wethouders die daar problemen mee hebben, misschien moeten kunnen weigeren om homohuwelijken in te zegenen. We moeten op onze qui vive blijven, zeker omdat het over prille verwezenlijkingen gaat.” Veel mensen, waaronder veel holebi's, vinden de Gay Pride eerder een janetterige carnavalsstoet dan een geloofwaardige politieke optocht. “Ik kan daar inkomen, maar ga er niet mee akkoord. Een van de ‘problemen' van de holebi's is dat ze te goed geïntegreerd zijn. Ze geven les of werken op een bank, maar slechts weinig collega's hebben weet van hun geaardheid. Als je gelijke rechten wilt afdwingen moet je de macht van het getal uitspelen, en daarom is het goed dat we één zaterdag in mei met z'n allen naar buiten treden. En dan stappen er inderdaad drag queens en verwijfde mannen op, maar het merendeel gedraagt zich heel doordeweeks en wordt niet opgemerkt.” Antwerpen probeert de laatste jaren steeds nadrukkelijker naar voren te treden als dé homohoofdstad van België. Waarom komt die titel niet aan Brussel toe? “Brussel heeft het altijd moeilijker om zich te profileren omdat hier twee gemeenschappen aan hetzelfde zeel moeten trekken. Wat niet altijd gemakkelijk is, vooral omdat ze langs Franstalige kant nog met een paar hardnekkige clichés in het hoofd zitten. Antwerpen spitst zich vooral toe op het commerciële luik, dat met enkele grote discotheken en mega-evenementen ongetwijfeld beter georganiseerd is. Maar het aantal holebi's dat in Brussel woont is veel groter. We hebben ook veel meer verenigingen: jonge, oude, dove, islamitische … In Brussel hebben ze elk hun eigen stek. Het gaat trouwens om een manifestatie voor gelijke rechten, en dan trek je nog altijd best naar waar de mensen zitten die de beslissingen nemen. Je zou de Franstaligen overigens niet naar Antwerpen krijgen, en de Vlamingen niet naar Luik. Als je wat wil afdwingen doe je dat best met zoveel mogelijk tegelijk.” Waarom zien we zo weinig vrouwen op de Brusselse holebiscene? Er is zelfs geen enkele bar voor lesbiennes. “Homo's en lesbiennes houden hun uitgangsleven gescheiden. Ik weet ook niet hoe dat komt. Misschien zitten lesbiennes liever thuis (lacht)? Maar het is een feit dat, als er een lesbiennebar wordt opgestart, die het niet zo lang uitzingt. Misschien komen lesbiennes minder problemen tegen als ze in heterocafés uitgaan. Ik denk dat ze daar beter aanvaard worden dan homo's, en daarom wellicht minder behoefte hebben aan eigen bars.” Regen in Marrakech Het voorbije jaar was er eindelijk aandacht voor een probleem dat al langer in de Brusselse straten sluimert: homo's worden geviseerd door Noord-Afrikaanse jongeren, in wier cultuur homoseksualiteit een absolute schande is. “Stel je dan voor dat je als jonge Marokkaan geconfronteerd wordt met je geaardheid. Er is een grote mentaliteitswijziging nodig. Er is een Brusselse vereniging voor islamitische holebi's, Merhaba, die we vanuit het stadsbestuur alleen maar kunnen ondersteunen. We kunnen de allochtone gemeenschap niet opdringen om homo's te aanvaarden, het moet vanuit die groep zelf komen. Als je het hen oplegt, zullen ze het als iets vreemds, iets vijandigs, aanvaarden, en sluiten ze nog meer de rangen.” Vorige zomer berichtten de media uitvoerig over holebi's die in het centrum van Brussel overvallen werden door Noord-Afrikanen. “Ik denk dat jonge allochtonen de Brusselse holebi's vooral als makkelijke slachtoffers beschouwen. Het feit dat zij op homo's neerkijken speelt wel mee, maar ze weten ook dat holebi's minder snel naar de politie zullen stappen. Daarom werken we nu samen met de Brusselse politie om de drempel om klacht in te dienen, te verlagen. Ik heb de agenten gezegd dat als ze er grapjes over blijven maken, we niets zullen bereiken. Samen met het Regenbooghuis en met het Centrum voor Gelijkheid van Kansen zijn we richtlijnen aan het uitstippelen om mensen te informeren dat ze ook klacht kunnen neerleggen bij andere instanties dan de politie. Veel holebi's vrezen dat ze bij de politie slecht ontvangen of niet aanvaard zullen worden. Of dat hun vrouw te weten zal komen dat ze in een homobar overvallen zijn. Net zoals je voortdurend hoort dat ze met de handtas van oude madammekes aan de haal gaan. Dat zijn de slachtoffers met de minste risico's. Als je zo iemand overvalt is dat meteen kassa-kassa.” Ontken je dat er regelrechte homohaat heerst onder allochtonen? “Dat lijkt mij overdreven. Dan zou het een meer georganiseerd fenomeen zijn. Het is mij en mijn vriend ook al overkomen dat we hand in hand naar huis liepen en een groepje opmerkingen maakte en begon te duwen en te trekken. Ze wachten tot de gelegenheid zich voordoet. Ik denk niet dat ze op voorhand plannen die avond een paar koppels in elkaar te slaan of holebi's te pesten. We timmeren samen aan de weg met Merhaba, maar maak je daar ook geen illusies over. Het heeft een hele tijd geduurd eer de autochtone Belgen het huidige niveau van aanvaarding hadden bereikt. Je kunt van de allochtone gemeenschap niet vragen dat ze 2 jaar tijd een gelijkaardige evolutie doormaakt. Als hun socio-economische toestand beter wordt, zal hun openheid vanzelf groter worden. En door initiatieven als Merhaba te steunen, zullen ze merken dat homoseksualiteit geen uitvinding is van de West-Europeanen. Dat het ook bij hen voorkomt. Ik ben erg blij dat de Brusselse holebiverenigingen meer en meer actieve contacten onderhouden met hun tegenhangers in de Noord-Afrikaanse landen. Als het regent in Parijs, dan druppelt het in Brussel. En als het regent in Marrakech, dan heeft dat ook bij ons consequenties.” 04-05-2005 |
