 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
>> Cabaretteksten (uit de periode dat ik zelf op de planken stond) >> En op wie stemt u? |
|
Erik Raspoet Wel honderd keer hebben we het moeten horen. "Voor wie ik stem? Dat ga ik niet aan uw neus hangen." Eén respondent zei het letterlijk: dat hij nog eerder zijn bruto belastbaar loon te grabbel zou gooien dan vertellen voor wie hij stemt. Natuurlijk hebben ze het gelijk aan hun kant. De stemming is geheim, lees er de grondwet maar op na. Toch is de electorale omerta niet overal even dwingend. Schrijvers, acteurs, kunstenaars en andere bewoners van de culturele sector lieten vaker dan gemiddeld in hun kaarten kijken. Dat geldt evenwel niet voor culturele gezagsdragers zoals museumdirecteurs of intendanten. Ook heel wat boegbeelden van drukkingsgroepen putten zich uit in excuses. "Te delicaat", luidde het antwoord, "wij moeten bij alle partijen kunnen lobbyen". Nergens was de discretie zo oorverdovend als in het bedrijfsleven. Meestal raakten we niet voorbij de secretaresse. "Meneer de directeur laat weten dat hij op zo'n vraag niet kan ingaan." Uiteindelijk hebben we ze dan toch gevonden. Vijftig bekende, invloedrijke of anderszins interessante Vlamingen die rond voor hun keuze uitkwamen. Sommigen wisten precies op wie en waarom. Anderen verkeerden nog in het vagevuur van het zwevende electoraat en motiveerden hun twijfels. (…) Sandra Galbusera "Ik doe zoals altijd: mijn stemmen verdelen. Rood voor de Kamer, groen voor de Senaat. Even heb ik getwijfeld over Agalev. De groenen hebben in deze regering leergeld betaald, maar ze verdienen een tweede kans. Ik stem niet alleen op partijen, maar ook op kandidaten. Daarbij hanteer ik een verdeelsleutel: een man voor drie vrouwen. Het is niet omdat je een feministe bent dat je niet voor een man mag stemmen, tenminste voor mannen die feministisch handelen. Zo'n man is Frank Vandenbroucke, die zich als minister van Sociale Zaken persoonlijk heeft ingespannen om de eisen van de Vrouwendag te realiseren. Hij krijgt mijn voorkeurstem op de SP.A-kamerlijst, samen met Yamila Idrissi, Anne Van Asbroeck en Saïda Sakali. Yamila en Saïda zijn twee pittige vrouwen met ideeën die een kans verdienen. Mijn Agalev-kwartet voor de Senaat bestaat uit Marianne Vergeyle, Magda Aelvoet, Meryem Kaçar en Bruno De Lille, de eerste man die ons zelf heeft aangeboden om een Vrouwendag te organiseren. Een ding zit me wel dwars, ook bij SP.A en Agalev: de aanwezigheid van effectieve kandidaten van wie vaststaat dat ze hun mandaat niet zullen opnemen. Dat noem ik volksbedrog. 17-05-2003 |
