>> Cabaretteksten (uit de periode dat ik zelf op de planken stond)
>> Krantenartikelen (kom ik in de krant, dan zie je dat hier)
>> Allerlei (persberichten, speech, ...)

>> Het jaar van repertoire en nieuwe presentatievormen

Het wordt alsmaar duidelijker: ex-minister van Cultuur Bert Anciaux (Spirit) bediende het podiumkunstenlandschap bij de laatste structurele subsidieronde met gulle hand, en daar plukt het nog steeds de vruchten van. Net als in de tweede helft van 2001 explodeerde het aantal Vlaamse producties. Dat brengt echter ook de nodige problemen met zich mee. Hoewel er sinds 1 juni 2001 elf theater- en vier dansgezelschappen meer structureel gesubsidieerd worden, blijkt de daardoor gecreëerde ademruimte voor de projectsubsidies nog steeds onvoldoende.

Er zijn redenen te over voor de voorzitters van de beoordelingscommissies Nederlandstalige dramatische kunst, dans en muziektheater om een meer gediversifieerd systeem voor te stellen, door onder andere werkbeurzen uit te reiken of een betere doorstroming aan te moedigen naar de grote huizen en kunstencentra.

De expansie van Vlaamse voorstellingen bleek het voorbije jaar nagenoeg omgekeerd evenredig met de zorgwekkende verkoop in Nederland. Vlaamse gezelschappen geraken er nog maar moeilijk aan een speelplek, en als ze er al eentje veroveren, is er vaak een gebrek aan publiek. De Vlaamse golf is voorbij, zo klinkt het. Maar ook het gebrek aan een ondersteuningsbeleid en de commercialisering van de sector in Nederland zouden aan de basis liggen van de tanende uitwisseling. Omgekeerd klagen ook de Nederlandse gezelschappen dat Vlaamse schouwburgen hen te duur vinden. Nochtans zijn er ook uitzonderingen. Toneelgroep Amsterdam, waar de Vlaming Ivo Van Hove de plak zwaait, gaat er het voorbije jaar wat verkoops- en publiekscijfers in Vlaanderen betreft zelfs op vooruit en de toekomst lonkt.

Dat neemt niet weg dat de theaterkloof tussen Vlaanderen en Nederland groter lijkt te worden. Spreken we werkelijk elkaars taal niet meer, zoals het NRC-Handelsblad eerder dit jaar opperde? Naar aanleiding van de selectie van het jongste Theaterfestival raakten de gemoederen in de Nederlandse pers in ieder geval erg verhit. In een opiniestuk schreef NRC-Handelsblad-theaterrecensent Wilfred Takken dat vooral de geselecteerde Vlaamse voorstellingen vaak "klein, obscuur en ontoegankelijk" ogen. Hein Jansen van De Volkskrant merkte dan weer op dat het festival is "verworden tot het speeltje van de (Vlaamse) Luk Perceval- en Johan Simons-fanclub". Zowel Simons als Perceval stonden immers met twee regies op de festivalaffiche, respectievelijk met Truus en Connie en GEN en met Asem en L. King of Pain.

het jaar van perceval

2002 lijkt alvast het jaar van Luk Perceval te zijn. In Duitsland ging zijn succesronde verder met Traum im Herbst bij de Münchener Kammerspiele, en met Das kalte Kind bij de Berlijnse Schaubühne. Maar ook in Het Toneelhuis hield Perceval 2002 staande door zijn L. King of Pain en Andromak, en door de regisseursstoel over te nemen voor de voorstellingen Food Chain en Bloedarm, van respectievelijk Tom Van Bauwel en Tom Van Dyck, twee regisseurs die inmiddels uit het ensemble van het Antwerpse stadstheater verdwenen. Coryfeeën Jan Decorte en Sigrid Vinks voegden zich daarentegen bij de vaste kern. Waarmee Het Toneelhuis het acute gebrek aan jonge beeldenstormers voor de grote zalen lijkt te bevestigen.

theatergezelschappen

Waar de Brusselse KVS op zijn beurt wat probeert aan te doen. Ondanks het politieke getouwtrek rond subsidies, en de hetze rond zijn voorzitter van de raad van bestuur én Brusselse schepen van Vlaamse Aangelegenheden Bruno De Lille (Agalev) slaagt de KVS er steeds meer in zijn functie als stadstheater op een zinvolle manier in te vullen. Aangezien de verbouwingen van de schouwburg aan de Lakensestraat vertraging opliepen, blijft de KVS nog een jaartje langer in de Molenbeekse bottelarij. Dat artistiek leider Jan Goossens, zijn zakelijk tegengewicht Danny Op de Beeck en hun medewerkers daar de diversiteit hoog in het vaandel willen dragen, werd onder meer de voorbije weken bewezen door de aandacht voor de vierde editie van het Halqa-festival.

Daarnaast haalde de KVS na een breuk van enkele jaren in 2002 opnieuw de banden aan met vaste waarde Wim Vandekeybus, maar zette ook de jonge regisseur Raven Ruëll er zijn parcours voort. Met zijn complexloze bewerking van Het leven en de werken van Leopold II van Hugo Claus pikte hij in op een thema dat het voorbije jaar meermaals opdook: het Belgische koloniale verleden. Uitgerekend begin februari, in de week dat de regering-Verhofstadt aan de Kongolese bevolking en de familie van de in 1961 vermoorde Kongolese premier Patrice Lumumba zijn verontschuldigingen aanbood, ging het theaterstuk Lumumba-bah! van Sam Bogaerts en Nadine Lavern in première. Enkele weken later veroverde de jonge Ivan Vrambout met Vive l'Afrique prompt een plaats op de affiche van het Theaterfestival. Het Leuvense Braakland/ZheBilding deed voor La dissection d'un homme armé dan weer research naar de dood van de Belgische blauwhelmen in Rwanda en de onopgehelderde moord op Julien Lahaut.

Het collectieve beslissingsmodel van de Brusselse KVS mag dan zijn vruchten afwerpen, in het Gentse Publiekstheater ging het er het voorbije seizoen moeizamer aan toe. Het blijft wachten op de aangekondigde artistiek leider, die normaal gezien eind 2002 bekendgemaakt zou worden, om de teugels stevig in handen te nemen.

06-01-2003
bron: De Morgen