 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
>> Cabaretteksten (uit de periode dat ik zelf op de planken stond) >> "Grote Beer" schepen in Brussel |
|
Oud-Wevelgemnaar, oud-cabaretier, VRT-producer Bruno De Lille is net 28 jaar geworden en de enige Agalev-schepen in hoofdstad Brussel. Terryn Jean-Pierre "Ik heb tot nu toe geluk gekend. De beslissingen, die een richting aan mijn leven gaven, vielen telkens op het goede moment." Zeg dat wel, Bruno De Lille. De nu in Brussels genestelde oud-Wevelgemnaar is deze zomer pas 28 geworden en legde intussen al een mooi parcours af. Hij was net geen 25 toen hij bij de VRT de jongste producer werd. Twee jaar lang had hij met De Grote Beer op Radio 2 zijn eigen avondprogramma. Deze beroepsactiviteit heeft hij noodgedwongen moeten stoppen. De Lille is sinds januari van dit jaar voltijds Agalev-schepen in Brussel, waar hij de bevoegdheden over Vlaamse Aangelegenheden, Gelijke Kansen en Internationale Solidariteit heeft. En overwachts openbaarde zich een wereld van verschil? "Zeg dat wel. Van vandaag op morgen stapte ik van de wereld van de radio, van het entertainment over naar de politiek. Je bent er nooit helemaal klaar voor. Er bestaat geen opleiding in de politiek. Ik ben dus geen expert, maar wierp me toch met veel enthousiasme op mijn nieuwe job. Ik nam de nodige tijd om me grondig in te werken. Het is niet echt gemakkelijk geweest. Gelukkig kon ik de eerste maanden - en nog altijd - rekenen op de bereidwilligheid van iedereen waarmee ik werk of in contact kom, onder anderen Bert Anciaux, minister van Brusselse aangelegenheden." Je zegt dat je op een bepaald moment overwoog om er toch de brui aan te geven. "Het vergde heel wat doorzettingsvermogen om mijn draai te vinden. In de politiek en de ambtenarij is niet alles zo evident. Op de radio kon ik kort op de bal spelen met onmiddellijk resultaat. Het gaat er flexibeler aan toe. In de politiek en op bestuursvlak gaat alles zoveel trager. Je zit vastgeklonken aan regels en compromissen. Tussen het moment dat de beslissing wordt genomen en de eerste resultaten daarvan ligt vaak een half jaar. Dat werkt frustrerend. In het begin had ik het daar moeilijk mee en speelde ik met de idee ermee te kappen. Maar zoals ik al zei, kon ik gelukkig terugvallen op derden of op de hulp van een goede kabinetssecretaris en mijn andere medewerkers. Mijn kabinet telt zeven voltijdse medewerkers, incluis de chauffeur met dienstwagen. Maar die man verricht meestal ander werk voor het kabinet. In Brussel verplaats je je beter met het openbaar vervoer." De invulling van de opdracht en de verwachtingen van een schepen in Brussel zijn allicht nog iets ander dan van een schepen van pakweg, Lottenhulle? "Stad Brussel, de oude hoofdstad, telt 130.000 inwoners. Daarvan is 40 procent van vreemde afkomst uit wel 92 verschillende landen. Je moet degelijk rekening houden met deze multiraciale samenleving. Op het domein van "Gelijke Kansen", een van mijn bevoegdheden, zijn we met die mensen intens bezig. Er is nu een adviesraad van Brusselaars van vreemde afkomst opgericht. Voor de migrantenkinderen organiseren we op een speelse manier lessen om hen Frans en Nederlands bij te brengen. Zelf probeer ik zo veel mogelijk mensen, die in mijn sector actief zijn, te ontmoeten. Een van de aangewezen kanalen is een adviesraad. Ik tel er een vijftal. Gelukkig heb ik de bevoegdheid over materies, die me persoonlijk interesseren, "Openbare Werken" bijvoorbeeld zegt met niets." Een inwijkeling die voor de eerste keer op een lijst, als enige Agalev'er wordt verkozen en het tot schepen schopt. Blijf je geen vreemde eend in de bijt? "Normaliter zat Agalev op de oppositiebank. Freddy Thielemans, de kopman van de PS, had een heel goede score en eiste het burgemeesterschap op. Hij bracht een coalitie op de been met Agalev, Ecolo, PSC en CVP. Zeven van tien schepenen zijn nieuwkomers. Ik ben dus geen buitenbeentje. Wel ben ik de enige Vlaming in het schepencollege. De nieuwkomers stonden op dezelfde lijn bij de start. Het klikte meteen. Er heerst collegialiteit. Ik ervaar het niet dat k daar als een part geval zit. De voertaal in het schepencollege is Frans. Uit hoofde van het taalhoffelijkheidsakkoord spreekt iedereen zijn eigen taal. Ik spreek dus Nederlands en dat wordt aanvaard. Niemand verlaagt zich tot communautair geleutel. Ik heb er nog niets van gemerkt dat Franstalige Brusselaars iets tegen hun Vlaamse stadsgenoten zouden hebben. In de gemeenteraad, die 47 leden telt, vertaalt een tolk simultaan." Wat houdt de bevoegdheid van Vlaamse aangelegenheden in? "Je kunt dat tot op zekere hoogte vergelijken met de taak van een cultuurschepen, maar dan specifiek op het domein van de Nederlandstalige cultuur. De Brusselse Cultuurschepen heeft ruimere bevoegdheid. Zo ben ik rechtstreeks betrokken bij het beheer van vijf gemeenschapscentra. Mijn ploeg werkt ook een nieuwe subsidieregeling voor de socio-culturele verenigingen uit. Ik ben ook automatisch voorzitter van de KVS. De laatste tijd heb ik veel energie in de KVS problemen, zoals de schuldenlast van 65 miljoen frank, gestoken. Het gezondmakingsdossier is eindelijk klaar om de KVS weer op de goede rails te zetten." En die van Internationale solidariteit? "Stad Brussel telt 40 niet-gouvernementele organisaties; van 11.11.11 tot Amnesty International. Voorheen leek het stadsbestuur weinig naar hen om. Nu is er een hechtere samenwerking. Alle organisaties zijn in een Raad vertegenwoordigd, de zogenaamde Noord-Zuidraad. De resultaten blijven niet uit. Via de raad is het gelukt de groendienst van Tunis te laten samenwerken met de Brusselse groendienst. Ze wisselen hun bevindingen uit." Hoe ziet jouw doorsnee dag als schepen van Brussel er uit? "Ik ben haast 24 op 24 uur schepen. Het is een drukbezet beroep. Tussen 8 en 9 komt ik op kantoor. Inderdaad het is gevestigd in het décor van het historische stadhuis op de Grote Markt. Daar is veel beschermd, tot het meubilair toe. Dat is nadelig voor de functionaliteit. Ik zit liever op een moderne stoel dan op een antieken ding. Na een tijdje gaat je rug pijn doen. Gelukkig zijn de schepenen niet vastgeroest aan het décor. Zo draag ik nooit een maatpak. Een deftig t-shirt en een goedzittende broek volstaan. Mijn kabinetsmedewerkers doen het voorbereidende werk en de administratie. Ik hol meestal van de ene naar de andere vergadering. In het begin vergat ik vaak 's middags te eten. Op advies van mijn dokter moet ik de zaken anders aanpakken en mijn agenda beter plannen. Nu kan ik tenminste 's middags lunchen. Tussen 18 en 19 uur kom ik thuis. Vanaf 20 uur ben ik weer de deur uit naar alweer een vergadering." Vergaderen als ontspanning? "Bah, neen. Toch probeer ik twee avonden in de week vrij te houden. Tegenwoordig vind ik ontspanning in het muurklimmen. Af en toe ook eens in een roman. Ik hen weekend probeer ik een dag vrij te zijn. De andere dag is gevuld met afspraken en protocolaire verplichtingen." Bruno De Lille een Wevelgemse Brusselaar of een Brusselse Wevelgemnaar? Na drie jaar voel ik me Brusselaar. Ik ben sinds 1 september opgenomen in de Orde van de Vrienden van Manneke Pis. Ik voel me thuis in een toffe stad als Brussel. Met mijn vriend met wie ik samenwoon heb ik een huis in de Circusstraat in hartje Brussel gekocht. De buren houden een hoerenkast open. In Brussel is er elke dag iets te doen. Er zijn daar per inwoner tien keer meer activiteiten dan in Parijs te beleven. Maar ik kom nog graag terug naar Wevelgem, voor de rust en uiteraard voor de familie. 07-09-2001 |
